من را نمانده است دگر ذوق میلیم

آوازت دنیا رو گرفت

چقدر نام تو زیباست اباعبدالله

یه درد که انگاری مث باد خزونه

موندی بلا تکلیف

باز آسمونه چشما دوباره یاد غم تو میباره

یه امام و غریبونه اومدن بردن از خونه